از سخنان موريس مترلينگ

آدمی ساخته افکار خویش است فردا همان خواهد شد که امروز می اندیشیده است.

آن چه انسان هرگز نخواهد فهمید این است که چگونه در برابر کسی که ما را آفریده و همه چیز ما از اوست مسوول خواهیم شد و او از ما بازخواست خواهد کرد؟!

اگر ما صدمرتبه باهوش تر و چیزفهم تر از این بودیم دنیایی که به نظر ما می رسد چندان شباهتی به دنیای کنونی نداشت و اگر هزار مرتبه از این چیز فهم تر بودیم تفاوت دنیایی که به نظرمان می رسید با این دنیا زیادتر می شد. زیرا دنیا جز خود ما و جز آن چه در خود می بینیم و از خود می فهمیم چیز دیگری است!

هرچه بیشتر درباره خوشبختی می اندیشم بیشتر به اتکای آن بر خوشبختی دیگران پی می برم.

من نمی دانم به چه مناسبت اموات باید دارای مقام و احترام خاصی باشند. برای چه وقتی یک نفر مرد تمام خطاها و اشتباهات او را فراموش و در عوض درباره محاسن و مزایای او صحبت می کنند؟! حتی اگر بعد از مرگ او خیانت ها و گناهان جدیدی از مرده کشف شود او را می بخشند. پس از این قرار تا وقتی که شخص فوت نکند ما آن گونه که شاید و باید او را دوست نداریم. حال خیلی غریب است که ما درباره آن هایی که زنده هستند این گونه رفتار نمی کنیم و اگر درباره آن ها این گونه رفتار می کردیم زندگی ما در این جهان خیلی لذت بخش می شد و بسیاری از مصائب و بدبختی ها از بین می رفت.

چیزی که در این دنیا خوردن و خوابیدن و غیره را برای شما لذت بخش کرده، ترس از مرگ و از دست دادن این لذات است.

ما انسان ها این گونه آفریده شده ایم که اگر بدانیم میلیون ها سال در جهان باقی خواهیم ماند ولی قرین اندوه و بدبختی خواهیم بود راضی می شویم و حتی خوشحال می گردیم لیکن اگر بفهمیم که از میان می رویم و در عوض هیچ شکنجه و رنج نخواهیم کشید اندوهگین و مایوس می شویم!

ما نباید از حرکات و گفتار یک دیوانه حیرت کنیم؛ زیرا بیست و چهار ساعت شب و روز سرگرم تماشای دیوانگی و حرکات بی رویه طبیعت هستیم و انگار که ما بر طبیعت برتری داریم زیرا خود را در قبال او عاقل می بینیم. اما اول باید منتظر بود که بفهمیم اساس دنیا بر عقل استوار است یا جنون؟ و به عبارت دیگر آیا عقل هم یکی از نواقص زندگی ماست که با توسل بدان می خواهیم کشتی زندگی حقیر و ناچیز خود را به ساحل نجات برسانیم و یا برعکس، عقل یکی از امتیازات ماست؟ زیرا ممکن است عقل هم یکی از نواقص زندگی ما باشد و برای موجودات عالی تر هیچ معنی نداشته باشد.

مثلا عقل شما می گوید که وسط کوره کارخانه آهن گدازی نروید زیرا خاکستر خواهید شد. ولی موجود عالی تری که بیم از آتش ندارد و حتی چندین میلیون درجه گرمای کره خورشید را تحمل می کند به استدلال عقلانی شما می خندد و با چشم حقارت به شما می نگرد و تفرج کنان از وسط کوره آهن گدازی عبور می کند.

از تصاویر و اشکال مختلف خداوند یگانه شکلی که تا اندازه ای به فهم ما نزدیک می باشد بی پایان بودن اوست و ما از صفات خداوند تنها همین یکی را تا اندازه ای می فهمیم و باقی صفات و اشکال او برای ما مجهول است!

گاهی اوقات مرگ بازی غایم موشک دارد. به این طریق که ناگهان از گوشه ای به در آمده گریبان شخصی را که هیچ به مرگ فکر نمی کرد می گیرد و او را با خود می برد. این است یکی از تفریحات او!

حتی خدا هم که عین هستی است نمی تواند نیستی را به وجود بیاورد. همان گونه که آفریننده قادر نیست پایان خود را ببیند؛ زیرا اگر پایان خود را می دید آن گاه بی پایان نبود.

ما هیچ دلیلی در دست نداریم که بتوانیم وجود فهم و شعور را در سنگ و درخت و غیره منکر بشویم و در این صورت بعید نیست دنیاهایی وجود داشته باشد که در آن ها سنگ ها و سایر جمادات همانند ما زندگی کنند و بلکه زندگی فکری آن ها از ما بالاتر باشد.

از خود می پرسیم که اگر مرگ تغییرات کنونی را به ما نمی داد یعنی جسم ما را فاسد و متلاشی نمی کرد و در پایان مبدل به یک اسکلت زشت و وحشت آور نمی شدیم و در عوض پس از مردن، جسم ما مبدل به یک گل سرخ زیبا می شد، آیا این همه که امروز برای روح خود مشوش هستیم آن موقع هم مشوش می شدیم؟ هرکس که این پرسش را از خود بکند پاسخ منفی خواهد داد و خواهد گفت که چون مبدل به گل سرخ خواهم شد برای روح خود بیمناک نیستم. پس معلوم می شود قسمت اعظم وحشت ما ناشی از ملاحظات جسمانی است.

اگر در نخستین گام، موفقیت نصیب ما می شد، سعی و عمل دیگر معنی نداشت.

انسان خوشبخت آن کسی است که حوادث را با تبسم و اندکی دقت به علت وقوع آن تلقی و قبول کند.